"خداوندا تو ستاری / همه خوابندتوبیداری" "به حق لا اله الاالله / همه عالم نگهداری" این صدایی است که هنوز هم در بعضی محله های قدیمی بوشهر در ماه رمضان شنیده می شود. نام این مراسم نیز دم دم سحری است که یکی فانوس به دست و دیگری دمامی بر دوش و باقی با صدایی بلند اشعاری را در وصف ماه رمضان می خوانند. علاوه بر دم دم سحری، آیین آبی بنوش، گلی گشو، عید تلخک و سینه زنی سنتی بوشهر از جمله مهمترین سنت‌های قدیمی استان بوشهر به شمار می ایند. اين استان از شمال به استانهاي خوزستان و كهگيلويه و بويراحمد، از جنوب به خليج فارس و استان هرمزگان، از شرق به استان فارس و از غرب به خليج فارس محدود می شود. بوشهر با5/23167 كيلومتر مربع وسعت و 625 كيلومتر مرز آبي، طولاني ترين همسايگي را با آبهاي نيلگون خليج فارس دارد. این استان که مردم محلی ان را بی شهر می نامند، دارای اب و هوایی گرم و مرطوب است اما به خنکی نسیم بهاری نیز می توانیم امیدوار باشیم. بوشهر کنونی تاریخچه ای 300 ساله دارد و ان را «ابومهیری» پسر شیخ ناصرخان آل مذکور (ناخدا باشی کشتی‌های نادرشاه و بنیان‌گذار خاندان آل مذکور) در سال هزار وصدوپنجاه قمری (۱۱۱۴ش/ ۱۷۳۵م) پایه‌گذاری کرد. علت تأسیس این شهر به دلیل این بود که نادر شاه می‌خواست بندری در جنوب بسازد و همچنین نیروی دریایی را تأسیس کند. این بندر چنان پر رونق شد که به عنوان رقیب بزرگی برای بندر بصره به حساب می‌آمد. این شکوفایی تجاری تا آنجا پیش رفت که «حاج محمد شفیع» اجازه چاپ و نشر اسکناس رایج بوشهر را به دست آورد و این امتیاز تا برقراری بانک شاهی، در بوشهر باقی بود. با نشریاتی همچون روزنامه‌های مظفری. خلیج ایران و ندای جنوب، مردم این شهر از اولین مردمان ایران بودند که با نشریات و مجلات آشنا شدند. این رونق با توسعه راه آهن به خرمشهر منتقل شد. بافت شهر بوشهر از حدود هفتاد سال پیش یعنی پس از جنگ جهانی اول رونق خود را از دست داد و ساکنین اصلی شهر شروع به ترک آن و مهاجرت به سایر نقاط کشور کرده‌اند. پس از جنگ جهانی دوم این مسئله شدت گرفته و پس از انقلاب اسلامی نیز با تخریب بیش از یک چهارم بافت شهر مهاجرت و تخریب شدت چند برابر یافته و هم اکنون به صورت نیمه ویرانه‌ای درآمده‌است. اکنون شهر بی شهر با ارتفاع 18 متری از سطح دریا، 886267 نفر جمعیت در سال 1385 در ان سکونت داشته اند. از مشهورترین سوغات و محصول صنایع دستی استان بو شهر می توانیم به گبه، گلیم، لنج و قایق سازی، محصولات دریایى(ماهى و میگو)، شیره خرما و ارده اشاره نماییم.