در جنوب غربی استان فارس شهرستان زیبای استهبان آرام گرفته است. این شهر از شمال و شرق به نیریز و ارسنجان، از غرب به شیراز و فسا و از جنوب به بخشی از فسا و داراب منتهی می‌شود.

اصطهبان، اصطهبانات، استنبات، سونات و صابونات از نام‌هایی است که در دره‌های مختلف به این منطقه اطلاق شده است.

نام این شهر در سال ۱۳۵۳ هجری شمسی از اصطهبانات به استهبان تغییر یافت. سته به معنای انگور است و استهبان، معنای تاکستان یا نگهبان انگور می‌دهد.

حبوبات، پنبه، تنباکو و میوه‌هایی چون انجیر، انگور، آلو، سیب، گلابی، گردو و بادام از محصولات این منطقه است.

آبشارهای گوناگونی چون آبشار استهبان، آبشار لای تاریک، منطقه رونیز، غار اشکفت گبر، آثاری از دوره ساسانی و مجموعه ییلاقی درب آسیاب تنها تعداد معدودی از آثار تاریخی و طبیعی این شهراست. منابع آبی این منطقه از چشمه‌ها و قنات‌های آن تأمین شده و رودخانه‌های آن فصلی است.

این منطقه بزرگان و فقهای بسیاری چون، جمشید آموزگار، نظام الدین فقیه و محمد باقر اصطهبانی را در دل خود پرورده و در دوره‌ای به عنوان پایگاه شیعه مطرح بوده و طلاب در آن به تحصیل علوم دینی می‌پرداختند.

ملکی دوزی، گیره بافی، قالی بافی، کرباس بافی و مشکو دوزی بخشی از هنرهای دستی ساکنین استهبان بوده و انجیر و زعفران از سوغاتی‌های اصلی این شهر است.