خوی

در دشتی نسبتاً وسیع در شمال غربی ایران، میان کوه‌های بلند محصور است. شهر زیبای خوی، به دلیل قرار گرفتن در مسیر جاده ابریشم، در روزگاران گذشته ایران‌شناسان و جهانگردان بسیاری را به سمت خود کشانده است.

وجه تسمیه خوی به درستی روشن نیست. به عقیده نویسنده کتاب تاریخ خوی، این واژه قسمت آخر نام شهر اولخو بوده که روزگاری در همین منطقه قرار داشته است. برخی نیز بر این باورند که به دلیل وجود معادن نمک، نام خوی به این مکان اطلاق شده است.

این شهر، پیشینه‌ای تاریخی دارد و از دوره مادها تا پایان دوره ساسانی، در قلمروی پادشاهان ایران بوده است. در عصر صفوی، این منطقه از نظر استراتژیک جایگاه ویژه‌ای داشته و شکست شاه اسماعیل از سلطان سلیم، در جلگه چالدران در نزدیکی این شهر روی داده است. در دوره قاجار نیز، این شهر به دلیل نزدیک بودن به روسیه، ارزش بسیاری داشته است.

محصور شدن این شهر با کوه‌های بلند، موجب شده که تابستان‌هایی گرم و مطبوع و زمستان‌هایی بسیار سرد داشته باشد. تخمه آفتابگردان، عسل مرغوب و فرش‌های نفیس دستباف، از تولیدات اصلی این شهر هستند و هنگام برداشت محصولاتی مثل آفتابگردان و گل محمدی و آلبالو، جشنواره‌های متعددی در این منطقه برگزار می‌شود.

اگر قصد سفر به این شهر را دارید، هرگز لذتِ خوردن کباب‌های خوی را از دست ندهید. مزار شمس تبریزی، دروازه سنگی، بازار خوی، مساجد تاریخی، کلیسای سرکیس و آثار طبیعی زیبایی مثل غارها و آبشارها، از جاذبه‌های این شهر هستند.